Udowodniono, że niektóre schorzenia, pozornie nie związane z celiakią, bardzo ściśle z nią współistnieją, np. schorzenia autoimmunologiczne.
Ich wystąpienie może mieć związek z nierozpoznaną postacią celiakii
niemej (ubogoobjawowej) – mogą być one (np. przewlekłe aftowe
zapalenia jamy ustnej) jedynym jej objawem. Powikłania nieleczonej
celiakii (schorzenia z nią współistniejące) mogą dotyczyć prawie każdego
układu w organizmie chorego.
Należą do nich w szczególności:
- Układ krwiotwórczy: anemia z niedoborem żelaza, hiposplenizm, niedobór witaminy K (trombocytoza), zapalenie naczyń.
- Układ kostny: wczesna osteoporoza, reumatoidalne zapalenie stawów, niski wzrost, nieosiągnięcie szczytowej masy kostnej.
- Układ nerwowy: autyzm, padaczka, depresje, nerwice, schizofrenia, otępienie, demencja, różnego rodzaju miopatie, zaburzenia równowagi, mowy, oczopląs.
- Nerki i wątroba: pierwotna marskość wątroby, stłuszczenie wątroby, kłębuszkowe zapalenie nerek, przewlekłe zapalenie wątroby.
- Choroby endokrynologiczne: cukrzyca typu I, zaburzenia płodności, skłonność do poronień, schorzenia tarczycy (Hashimoto) i trzustki, choroba Addisona.
- Choroby płuc: astma, sarkoidoza.
- Inne: wysoki poziom cholesterolu, aftowe zapalenia jamy ustnej, hipoplazja szkliwa zębowego.
Ze względu na różnorodność
manifestacji choroby celiakią powinni zainteresować się bliżej
lekarze niemal wszystkich specjalności: od alergologów, przez
diabetologów, endokrynologów, ginekologów, hematologów, reumatologów,
po psychiatrów i neurologów.
Osteroporoza, nowotwory, zaburzenia psychiczne, problemy z płodnością
Bardzo częstym
powikłaniem w przypadku nie przestrzegania diety bezglutenowej ze
względu na zaburzenia wchłaniania wapnia u chorych na celiakię jest osteoporoza. Ponadto u chorych, u których nie wykryto choroby, albo którzy nie przestrzegają diety, wzrasta ryzyko
rozwoju nowotworów układu pokarmowego, w tym najczęściej występującego
chłoniaka jelita cienkiego (40 razy częściej niż w całej populacji).
Jednakże pozostawanie na ścisłej diecie w ciągu pięciu lat redukuje
ryzyko wystąpienia nowotworu do poziomu występującego w całym
społeczeństwie. Bardzo charakterystyczne jest także występowanie u
chorych na celiakię zaburzeń psychicznych i psychiatrycznych.
Aż 10% z nich cierpi na zespoły depresyjne, a w pełnoobjawowej postaci
choroby zaburzenia zachowania widoczne są już w dzieciństwie.
Badania pokazują, iż wśród kobiet z niewyjaśnioną niepłodnością lub skłonnością do poronień aż 20 % może być chorych na celiakię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz